(Ayça şen, 3 Mart 2007, Radikal Cumartesi)

İlk yıllar en kolayı. Daya biberonu, vur sırtına, çıkarsın gazını. Ama şişede durduğu gibi durmuyor bu çocuk işi. Bu vicdan azabıyla nasıl yaşayacağız?

Dün Memo’nun anaokulundan çağırdılar. Yaramazlık yapıyormuş! Bi sevin, bi sevin… Gittim. Serpil hoca, okulun sahibi. Aynı zamanda psikolog ve her pazartesi çocuklara hafta sonunu nasıl geçirdiklerini anlattırıp çizittiren, problemli çocukların velilerinin de gazını alan, yeri gelince ana, avrat, bacı, gardaş dinlemeyip düz giden, çocukların psikolojik haklarını arayan cevval mi cevval bir kadın. şimdi konumuzla alakasız, uzun bir parantezimiz var. Hazırsanız başlayalım: (Yeri geldiğinde küfürlü konuşmayan insanlara bir türlü güvenemem. O fazladan kibarlıkları çok fena rahatsız eder beni. Tabii, hani, kolalanmış, yapmacık yapmacık konuşup, niyetleri gözlerinden çakılmasın diye göz kapaklarını hışımla kıstırarak gülen insanlardan bahsediyorum; ‘mahalle karısı’ lafını bile ‘mahalle hanımı’ diye dürüyenlerden…)
Continue reading