Bir şekilde internete dalmışken “baba olmak” anahtar kelimeleri sayesinde buldum fotoğrafı… “Baba olmak” hakkındaydı gerçekten de… Biraz daha kurcalayınca hikayesini de öğrendim:
Bir arkadaşım “bir gün çocukların olursa daha iyi fotoğraf çekeceksin” demişti. Niye diye sordum, çünkü çocukların olunca olayları daha farklı algılayacak, daha farklı duyumsayacaksın dedi. Ve sanırım haklıydı. Eğer kızım olmasaydı belki aynı şeyi hissetmeyecektim, belki bu fotoğrafı çekmeyecek, belki esirleri yürürken görüntüleyecektim kim bilir…
Demiş fotoğrafı çeken Jean-Marc Bouju. Kendisi 2003 yılında Irak savaşında esir düşen bir baba ve oğlunu görüntüleyerek aynı yıl ‘World Press Photo’ ödülünü kazanan bir fotoğrafçı.
Dünyanın en prestijli ödüllerinden ‘World Press Photo’ ödülünü kazandıran fotoğraf, Bouju’nun; başına çuval geçirilen Iraklı esir babanın, kelepçeleri kesilip yanında korkudan çığlıklar atan küçük oğluna sarıldığı anda deklanşöre basarak zamanı durdurmasıyla kayıt altına alınmış. Bouju tüm bunlar yaşanırken 4 yaşındaki kızı Lauren’i düşünüyormuş…
1995 ve 1999 yıllarında Pulitzer ödülü kazanan Bouju, 2003 yılında Associated Press adına Irak’a gittiğinde Amerikan güçlerine iliştirilmiş 5 fotoğrafçıdan biriydi.
Çektiği o bir kare ile Irak’ta yaşananları gözler önüne seren Jean-Marc Bouju, halen Associated Press adına çalışıyor. Amerika Seattle’de ailesi ile birlikte yaşayan Bouju, kızı Lauren’e doyasıya sarılıyor. Iraklı baba ve oğlunun ise akıbeti bilinmiyor.
Aşağıda da Jean-Marc Bouju ve güzel kızı Lauren’i görebilirsiniz:
– Bu arada bu fotograf ve Jean-Marc Boujou “Ve Zaman Durdu” isimli programa da konuk olmuşlar. Fotografçı fotografın tüm hikayesini programda anlatmış. Programın web sitesinde bu bölümü seyretmek mümkün… (Ve başka birçok fotografın da hikayesini…) (Seviyorum interneti…)
25 May 2010 at 18:55
o pozun onunde kucuk kizi ile poz vermesi bana biraz garip geldi :(
25 May 2010 at 19:05
Çok güzel bir tartışma konusu bu aslında…
Bir yandan ortaya koyduğu bir “eser” ile ödül almış bir fotoğrafçı ve özüle layık görülen eserin önünde kızıyla poz veriyor…
Öte yandan bir babanın bu sahneye bu kadar canlı tanık olduktan sonra geceleri kolay uyuması mümkün olmaz gibi geliyor bana…
Bir yandan da o kareyi yakalamasının sebebinin de “baba olmak” olduğunu söylüyor, dolayısıyla o karede kızının da rolü var ister istemez…
Videonu en sonunda bir sözü var: “Bu kalpsizlik değil, bu bizim yaptığımız iş; ve ben bunu yaptım”
Ne olursa olsun yine de içinde ikilemler barındıran bir durum evet…
26 May 2010 at 20:38
Resmi ilk gördüğümde henüz anne olmamıştım. İki saniyeden fazla bakamamıştım. Şimdi tekrar gördüğümde kalbim yerinden sökülecek gibi oldu. Kızımı o halde babasına yaslanmış düşünemiyorum. Yazarken bile gözlerim doluyor.
Kaç ayrı yerinden tutunca elinde kalıyor insanın bu konu. Bu resim ve resmi çeken ödül alıyor. Resmin ortaya çıkmasına sebep olanlar ceza alamıyor. Fotoğrafçı baba olduğu için resmin çekildiği anı çok daha farklı algıladığını söylüyor. Daha geniş bir algılama… Ama aynı baba kızına böyle bir hatıranın önünde gülümsemenin doğru olmadığını öğretemiyor. Nasıl öğretsin? Bunun için önce bu resmin önünde gururla poz verememesi gerek…
Kalpsizlik tartışılacaksa Boujou için değil o resmi ortaya çıkaranların kalpsizliği tartışılmalı.
Neyse…
Z.’yi ve seni çok seviyoruz Özgür. Yıllardır takip ediyorum. Bugüne kısmetmiş ilk yorum.