Category: Yazılar (page 2 of 17)

Spontan Bir Mektup

Kuşum;
Dünden beri açıp açıp kardeşinle fotoğrafınıza bakıyorum. Senin banyodan çıkmış, omzunda havluyla oturduğun, kardeşinin de senin kucağında uyuduğu fotoğraf. Son bir haftadır, her fotoğrafın(ız)a uzun uzun dikkatle bakıyorum. Öyle mutlu görünüyorsun ki güç veriyor bu bana. Yine de uzun uzun fotoğraftaki gözlerine bakıyorum. Acaba en ufak bir mutsuzluk, kıskançlık ya da yapma bir mutluluk var mı diye. Görmüyorum. (Ne mutlu ki) Her bir fotoğrafta heyecanlı ve çok mutlu görünüyorsun. Yine de biliyorum ki senin için kolay değil. Aylardır bunun için, senin bu durumla en doğru ve sağlıklı bir şekilde baş edebilen için hazırlanıyoruz. Sadece annenle ben değil, bu kurgudaki herkes uğraşıyor. Herkes senin bu süreçte en ufak sıkıntı yaşamaman için seferber olmuş durumda. Şu an belki de çok erkendir ama başarılı da olmuşuz gibi duruyor. Daha önümüzde çok uzun bir yol var ve siz ikiniz birlikte çok güzel görünüyorsunuz.

Cebimde Hala Tokaların Var

Aşağıdaki mektubu ben yazmadım. Yalçın yazdı. Yalçın Mira’nın babası, Mira kızımın anaokulundan Küçük Kara Balık’tan arkadaşı. Aşağıdaki mektubu ben yazmadım ama okurken ben yazmışım gibi hissettim; ben yazsam aynı şeyleri yazardım diye düşündüm. Başlarkenki alıntıdan, bitişteki tokalara kadar; hissettiklerimi kendim bu kadar güzel yazıya dökemezdim herhalde. Okur okumaz burada paylaşmak için izin istedim. Yalçın’ın izni, Mira’nın hoşgörüsüyle paylaşıyorum. (İyi ki doğdun Mira!)

* * *

‘Ne olursan ol beni hayal kırıklığına uğratamazsın; senin kim olabileceğin veya nasıl davranabileceğine dair hiçbir önyargım yok. Seni öngörmeyi istemiyorum, seni sadece keşfetmek istiyorum. Sen beni hayal kırıklığına uğratamazsın.’ — Mary Haskell

miraCanım kızım,
Tam altı yıl önce doğdun. Ben de sana bir altıncı yaş mektubu yazıyorum.
Sana ‘kızım şöyle ol, böyle ol, hep böyle kal’ tarzında şeyler yazmayacağım. Çünkü biliyorum ki anne-babaların yazdığı bu tür şeyler aslında öğüt ve talep içeren sözler, bilinçli olmasa da çocuğu ve geleceğini şekillendirme çabaları. Siz ne istediğinizi ve neye gereksinim duyduğunuzu büyüklerden çok daha iyi biliyorsunuz.

Ben senin için iyi dileklerde bulunabilirim yalnızca. Hayatı istediğin gibi yaşayabilmeni, bunun için sahip olduğun gücün farkında olmanı örneğin.
Daha yeni doğduğunda kıpkırmızı birşeyken bile, seni ölçen, tartan ve kontrollerini yapan hemşireyle olan mücadelen oldukça çetin geçmişti. Bu mücadeleye yorgun düşen diğer iki bebek uyuyakalırken sen hala ağlıyordun. Daha o günden tanımıştım seni.

Üç yaşındayken senin konuşma acemisi olmanın sevimliliğine dayanamayıp gülen biz büyüklere ‘gülmeyin bana!’ demiştin, hemen hemen üç yıl sonra, daha geçen gün yine annenle sana güldüğümüzde ‘bana gülmeyin, hiç nazik değil bu!’ dedin bize. O anlarda seninle nasıl gurur duyuyorum bilemezsin.

Biraz büyüyüp kirpi saçlarına toka takmaya başladığımızda, bazen gün içinde elimi cebime attığımda bazen minik saç tokaları bulurdum ve şöyle demiştim o zamanlar: ‘kız babası olmak cebinde minik saç tokaları bulmak ve onu özlemektir’. Yıllar içinde cebimde tokalardan başka şeyler de bulmaya başladım. Örneğin toplayıp bana emanet ettiğin taşlar, çakıllar, minik kozalaklar, palamutlar…

Bugünlerde artık cebimde pek birşey bulmuyorum. Ama elimi her cebime attığımda minik tokalar arıyor ellerim ve seni özlüyorum.

İyi ki doğdun bir tanem, iyi ki varsın sabah güneşim, cennet kokulum, gülen gözlüm.

 

 

İki Mektup

Önce sana… İçerdekine… Oğluma… Saatler içinde dünyaya merhaba deyip, kendi başına nefes almaya başlayacak olan oğluma… Hem tezcanlı, hem inatçı, haftalardır erkenden gelmeye çalışırken, hadi deyince de gelmeyen, güzel oğluma. Bir Deniz’in oğlu; daha şimdiden pek çok şeyle; hayatla ve mucizelerin gücüyle beni barıştıran Barış’ıma… Aylardır kokusunu içime çekmek için heyecanlandığım, göz açıp kapayana kadar haftaları deviren güzel oğlan… Bil ki çok sevileceksin. Herkes tarafından çok ama çok sevileceksin. Sevimli bir keçi yavrusu, şeytan tüylü bir oğlak gibisin… Sevdireceksin… Çok acayip bir şey olacaksın. Sadece bir annen ve baban değil bir de ablan olacak üstelik. Bazen kafanı karıştıracak olsak da çok sevildiğin bir çevrede, sarılıp sarmalanacaksın…

Sonra ise sana… Dünyalar güzeli, fıstık kızıma; 7 yaşını nasıl devirdiğini hiç anlayamadığım, senin için hastane odasında oluşumuzun dün gibi olduğu, yıllardır her bir gün mucizeye tanık olmama sebep; en büyük güç kaynağım, prensesim, inatçı sarı kafama… Bir Deniz’in kızına; her bir hareketinde hem kendimi hem annesini aynı anda gördüğüm duyduğum minnoşuma… Uyurken arkasından sarıldığımda hala boynundan kokusunu uzun uzun içime çektiğim, hala ilk günkü gibi kokan fıstığım… İlk göz ağrım, bakarken nefes almayı unutturanım… Abla olmak üzeresin… Dünyanın en güzel kızıyken en güzel ablası da olmak üzeresin… Babanla -ve hepimizle- birlikte yepyeni bir maceraya atılmak üzeresin. Öğrendiğin ilk günden beri hem çok heyecanlandığın hem de müthiş bir şekilde baş ettiğin bu yol büyük bir virajla birlikte uzun bir yolculuğa dönüşmek üzere. İçinde sana verilen büyük bir sevgi var; biliyorum ki kardeşinle çok cömert şekilde paylaşacaksın o sevgiyi… Nefis bir abla olacaksın…

Tek mucizeli çok güzel bir yolculuktu; şimdi iki mucizeyle birlikte daha da güzel olacak…

(30 Eylül 2014 / 01.08 / Loş bir hastane odası)

Baştan Baba Olmak

Aşağıdaki yazıyı 24 Mart 2014’te yazmışım. İkinci defa baba olmakla ilgili yazdığım ilk yazı denebilir. Kendime ya da birine değil de bir dergide yayımlanmak için yazmıştım, olabilemedi teknik sorunlardan, bir süre sonra da zamanı geldiğinde babaolmak.com’da yayınlarım diye saklamıştım. Şimdi sanırım tam zamanı. 6,5 ay sonraya ışınlanmış gibiyim okuyunca da 6,5 ay önceye ışınlanmış gibi oluyorum galiba.

Baştan Baba Olmak

Neresinden başlayayım bilmiyorum ki. Yazasım var. Ama nereye bilemiyorum. Ve kime. Kendime mi, herkese mi yoksa sadece o’na mı? Üstelik üzerimde bir baskı da var. Çünkü daha önce yapılmışı, yazılmışı var. Üstelik de çok güzel anlatanların, çok güzel yazanların yazdıkları var. Hatta öyle ya; benim de yazdıklarım var. Kaygı var. İlki gibi olur mu diye inim inim inleyen bir kaygı var bir yerlerde üstelik yalnız da değil; pek çok başka kaygıyla birlikte. Öyle ki tüm hepsi bir olunca bazen ben, kendimi duyamaz oluyorum.

Başa alalım. Bir yerden başlayalım. Burada yazmayı kendim istedim. Aslında yazacaklarımın ya da aklımdakileri aktaracağım şeyin bir teslim tarihi olması hep çok can sıkıcı. Öyle ki kimse karışmasa her gün bir şeyler yazabilecekken işin içine bir teslim tarihi girince; bu tarihi kendi kendime ben koymuş olsam bile işin tadı kaçıyor. Ya da bazen aklımdakileri aktarmayı çok geciktirince, yazılar kafamda bir iki tur yazılıp da istediğim hale geldiğinde; kağıda aktaramadığımda yine iş tatsızlaşıyor. Ben o yazıyı kafamda yazıp bitirmiş oluyorum. Keşke düşündüklerin kayıt altına alınıp da çıktısı alınabiliyor olsa.

Ben bir babayım. Yazmayı seven ama vakit bulamayan bir baba. Yazamadıkça daha da yazamaz olan bir babayım. Bu aralar işler biraz karışık benim için. Çözülemez karışıklıkta değil elbet. Ama çözülmesi vakit olacak karışıklıkta. Zaten beni bu sefer yazmaya iten de bu. Bu karışıklığın çözüm aşamalarını hakkını vererek yazmak lazım bu sefer. (Evet, son yıllarda değişiklik karışıklıklar geçirdim, hep istesem de istediğim gibi yazmayı beceremedim) Bu sefer yazmak istiyorum çünkü sadece karışıklık olduğu için değil, tüm bu süreç pek çok heyecana gebe olduğu için de yazmak, kayıt altına almak lazım. Daha önce de yaptığım gibi, tadını çıkarmak için yazmam lazım.

Sadece tadını çıkarmak için değil; baş etmek için de yazmak lazım. Rahatlamak için, eğlenebilmek hatta biraz ileri gidip dalga geçebilmek için yazmak lazım. Belki de kimse okumayacakmış gibi rahat olabilmek lazım. Önünde sonunda; evet, yazmak lazım.

Karikatür açıklama adamları gibi ne çok açıklama yazdım değil mi? Üstelik pek çoğu da okuyanı değil yazanı hedef alıyor. Bakıyorum da 2190 vuruş olmuş, yazıya girişememişim Öyle ya tam yazıya girişeceğim ve yerim bitecek.

Ben bir babayım. Her baba gibi dünyanın en güzel çocuğuna sahibim. Mümkün olsaydı banka formlarının meslek hanesine “baba” yazacak kadar mutluyum çocuğumun babası olmaktan. Onu koyduğum yer ise öyle yüksek ki yetişmek için bazen tabureye çıkmak zorunda kaldığım doğrudur. Son üç yıldır çocuğumun annesinden ayrı yaşayan bir babayım, bir ev arkadaşım var, her gün işe değil ilkokula gidiyor.

Bense her gün okula değil işe gidiyorum ve son bir aydır her gün aynı şeyi düşünmekle meşgulüm: Sahip olduğum çocuk sayısı -üstelik özel bir planlama yapmadan- yüzde yüz oranında artacak bu yıl. Kız arkadaşım dokuz haftalık hamile. Tam yedi ay sonra iki çocuk babası oluyorum. Aslında şu anda da iki çocuk babasıyım. Biri dışarda, diğeri içerde. Biri 25 kilo civarında diğeri ise şu an bir erik boyutunda.

Yazının burasında şöyle bir kendimi yokladığımda yazacak ne çok şeyim olduğunu gördüm bir kere daha. Öte yandan da aslında yazının en heyecanlı yerini çoktan yazdığımı… Bir ilk yazı için galiba çok diyecek bir şeyim kalmadı. Daha ne diyeyim ki… Haftanın yarısını çocuğumla diğer yarısını da bir başıma yaşamaktan son derece memnunken, yalnızlığımın bir miktarını kız arkadaşımla, birazcığını da kendimle doldurmaktan çok mutluyken… Bir daha evlenmek ve çocuk yapmak konusunda boyumdan büyük laflar ederken içimden…

Şu anda hafta sayıyorum. Daha önceki doğum tecrübesinde iPhone diye bir şey yokken, AppStore diye bir mağazanın sadece hayali kurulurken ve sadece kitaplardan ve tek tük internet sitelerinden gebelik takvimleri takip edilirken şimdi artık onlarca uygulama arasından seçim yapmaya çalışıyorum. Yıllar öncesinde kalıp bir kısmını hiç hatırlamadığım hamilelik bilgilerin hatırlamaya çalışıyorum. Ve daha önce olduğu gibi aylık doktor kontrollerini değil, sonbahardaki o günü iple çekiyorum.

Bir yandan da anlık panikler yaşıyorum. Öyle ya, daha eski eşimden resmi olarak boşanmış bile değilim. Bir yandan avukat, dilekçe, mahkeme o işlerle uğraşıyorum. Bir yandan evlenmeden ve hatta aynı evde bile yaşamadan bir çocuk nasıl yapılır; yapılır mı, onu anlamaya çalışıyorum. Ah; kendi anne babam daha kız arkadaşımla tanışmıyorlar bile. Öte yandan halihazırda elimde yapılmışı var bir tane onu nasıl hazır etmek lazım bu konuya onu düşünürken bir yandan da günlük rutin hayatı sürdürmeye çalışıyorum. 2014’ün ilk aylarının gündemi malum. Düşünmekten kafam patlamasın diye de bazen hiç düşünmemeyi deniyorum. Öyle zamanlarda kendimi bıraktığım tek yer de aynı yer aslında, baba olduğum yer; çocuğumun dizinin dibine sığınıyorum. Sadece o ve ben oluyoruz.

Neresinden başlayacağımı biliyorum. Yazasım var. Ve yazıyorum. Nereye mi yazıyorum? Bulduğum her yere. Kağıtlara, eskiden alınmış yeni bir deftere. Bloglara, bu yazıyı okuduğunuz yere. Kendime mi, herkese, mevcut bir numaraya ve yolda olan ikinciye. Üzerimdeki baskı kadar da heyecan ve sevinç var. Çünkü daha önce yapılmışı, yazılmışı var. Ben yaptım, ben yazdım. Hem de takdire şayan şekilde. Kaygı kadar güven de var. İçimdeki hisler var, iyi hissettiren güzel hisler. Herkes için iyi ve güzel olacağına dair hisler. Öyle ki tüm hepsi bir olunca bazen ben öyle güçlü oluyorum ki; bu ne ki, daha sayfalar yazarım, günler geceler boyu, yazarım.

24 Mart 2014 – İstanbul

Yeniden Başlamak

Haftalar, aylardır yazmıyorum Babaolmak.com’a. Ama bu hiç yazmadığım anlamı gelmesin. Yazıyorum bir şeyler. Bir kısmını birilerine özel, bir kısmını ise zamanı geldiğinde yayımlamak üzere.

Zamanı geldi.

Yeniden baba oldum. Bu sefer bir öncekinden biraz daha farklı (tamam itiraf ediyorum, çok farklı) bir şekilde geçirdim bekleme süresini. Bangır bangır bağırmadım. Bloglar açmadım; sosyal medyada neredeye hiç bahsetmedim. Yakın çevrem; arkadaşlarım, pek çok kişi bilse de; blogum bilmedi.

Belki sadece sürpriz olsun istedim ve doğumla birlikte başlayayım yazmaya (ya da daha doğrusu yayımlamaya), belki daha önce yapılmışın aynısını yapmak istemedim; ki son yedi yıldır da pek çok baba blogu açıldı. Kendi yaptığım başta olmak üzere; yapılmışların yeni bir benzeri olsun istemedim. Belki de koşturmaktan zamanım olmadı. Yazacak dinginliği bulamadım. Belki de sadece hazır değildim; hazır olmam da, yeniden baba olmakla barış’mam da zaman istiyordu.

Zamanı geldi.

Ben, yine baba oldum. Zaten babaydım, bir kere daha oldum; fıstık bir kızım vardı, şimdi bir de oğlum oldu. “Oğlum!!!” Daha üç gün bile olmadı bir Barış’ım olalı. Ekim ayı, 3 kilo 260 gram minnak bir oğlan getirdi bize; güzel mi güzel bir oğlan.

Yazacak o kadar çok şey var ki. Hatırlayacak, yapacak, baştan öğrenecek, baştan araştıracak, bildiklerini unutacak, yeniden öğrenecek o kadar çok şey var ki.

İki çocuk babasıyım ben artık. Yazacak çok şeyim var.

Zamanı geldi.

Older posts Newer posts

© 2024 Baba Olmak

Theme by Anders NorenUp ↑