Bu sabah NST’nin ardından son kez doktor kontolümüz için Sedat Bey’İn odasında, ultrason cihazının önündeydik. Ultrason’da umduğumuzu bulamadık. Sadece ölçüleri aldık, düzgün fotograf vermedi utangaç kızımız. Daha doğrusu içinde bulunduğu ortamda muhtemelen artık fazlasıyla sıkış tepiş olduğu için eli sürekli yüzünün önüne geliyor. Son durum:

– Veledimiz (ki başlarda mercimek kadar bile değildi, sonra mercimek, sonra fasulye oldu malum) 3150 gr. olmuş durumda. ( 300-400 gr kadar bir şaşma olabilir dedi doktorumuz, ardından da Deniz’in karnına bakarak tahminimce eksik değil fazla olacak dedi. Tahmini 3400gr civarında doğacağı)
– Fasulye 50cm olmuş… (Vay be… Nerden nereye…)

Bu önemli veriler haricinde Çarşamba gününe dair bazı detayları konuştuk:
– Salı geceyarısından itibaren ne yiyecek ne içecek yok Deniz’e
– Epidural’in %8 tutmama ihtimali varmış. (Oran buymuş)
– İnsan vücudu günde ortalama 150 kıl dökermiş. (Bunun konuyla birinci dereceden alakası hiçbir şekilde yok)
– Sezeryan 17-23 dakika sürecekmiş.
– Ameliyattan 2, 2.5 saat sonra bisküvi filan yenmeye başlanacak
– Yaklaşık 4 saat sonra ayaklar hareket etmeye başlayacak, ayağa kalkılabilir olduktan sonra bol bol sıvı tüketilecekmiş.
– İlk gün, hatta ilk 3 gün süt verimsiz gelecekmiş ardından bollaşırmış. Süt lüks bir üretimmiş bu sebeple bol kalorili sıvılar tüketilecekmiş. (Bünye, hemen eski bencil haline dönüyor, önce kendi ihtiyaçlarını karşıladıktan sonra süt üretiyor)
– Hastanede iki gece kalınıyor.
– Ben (babalar gibi) ameliyathaneye girebiliyorum. Herhangi özel bir sterilizasyon durumu yokmuş bi tek sıkı sıkı giydirecelermiş beni. Deniz’e dokunabilirmişim filan filan…

Yanı sıra Sedat Bey’den üç adet çocuk doktoru ismi aldık. (Araştıracağız şimdi) Bu arada Deniz son üç haftada sadece 1.3 kilo almış. (Toplamda aldığı kilo 17,5) Durum böyle… Kaldı 5 gün.

Haftaya bu saatlerde baba olmuş olacağım… Her ne kadar fiziksel olarak bir heyecan yansımasa da dışarı artık neredeyse tek gündemimiz kızımız ve doğumu. (Bu arada 9 Haziran’da gittiğimiz son kontrolün fotoğraflarını koymadığımı fark ettim siteye; birazdan koyacağım)

Eksikler artık neredeyse tamam, dün de Arçelik’ten bebefon denen bebek telsizlerinden aldık. (uzun süre şarj edilmesi gerektiğinden eğlenecek vakit bulamadık. Oysa mesela, bakkala gidip bakkaldan konuşmayı deneyebilirdim…)

Sıcaklar artık Deniz’in canına okumaya başladı. (Enerjisinin son zerresine kadar evi toplamaya devam etmesi konusundaki inadı devam ediyor) Kızımız içerde çok rahatsız değil. Dünkü NST’de kalp atışları son derece normaldi ama öyle özel olarak tekmeler filan atmadı. (NST’den önce yolda yine fıldır fılfırdı o ayrı) Tekmeleri artık annesinin canını yakıyor. Daha doğrusu artık tekmeden ziyade durup durup paldır küldür yer değiştirmelere; bir yandan diğerine dönmeye filan başladı (Veya bize öyle geliyor) bu ani hareketler de canını yakabiliyor Deniz’in. Kızımız artık her yerde. Deniz’İn karnının neresine dokunsam ayrı bir sertliğe veledin ayrı bir yanına dokunabiliyorum. (Büyüyor işte insanoğlu)

Evin içinde boş kaldığımızda kızın yatağının karşısındaki koltuğa oturmuş boş yatağa bakıyor buluyoruz kendimizi… Sanırım bundan sonra evdeki vaktimizin büyük kısmı söz konusu odada; söz konusu koltukta geçecek…

 

 

Evet. 10 gün sonra bu saatlerde kızımız yanıbaşımızda olacak. Muhtemelen hastane odamızda üç başımıza takılıyor olacağız. Yüz küsurlu günlerden aşağıya doğru gerisayım yapmamış olsam da, sanıyorum son 10 günde geri sayım yapmakta bir sakınca yoktur.

– Kızımızın eksikleri gittikçe azalıyor. Bugün teyzesi -sırf bu misyonla Ankara’dan gelip- kızımızın cicilerini ütüledi. Elbiseler dolaba asıldı.
– Bu arada evet, “bebek odası” denen mobilyalar Vanilya Bebe’nin tam söz verdiği günde geldi ve son derece işinin ehli bir ekip tarafından öabucak kuruldu. (Bu kısmı fotoğraflarla ayrıca anlatacağım bir ara, şu anda mobilyalar -ve oda- havalandırılmakta olduğundan fotograf cekmedim. Ki tüm mobilyalardan önce Deniz’le birlikte “bordür yapıştırmanın incelikleri” konulu çalışmamız var, bundan da bahsetmem lazım… (Sonra)
– Dünkü NST seansımızda kızımızın inadı tuttu. Tekme filan atmadı. (Hemen öncesinde, yolda arabada fıldır fıldır takıldığı için biz çok rahattık ama bunu bilmeyen hemşire biraz tedirgin oldu gibi geldi bize…)
– “Dönence” meselesinin önemli bir konu olduğunu sezmiştik. Bu hafta sonu gidip bir dönence edindik. Mozart, Back ve Beethoven besteleri olan bir dönence. (Ben hala üzerine “anne” sesi kaydedilen dönenceyi alıp bir iki de rock parça mı kaydetseydik diye düşünüyorum…)
– Anneanne ve babaanneler bu haftayı yazlığa filan gidip önümüzdeki haftalar için güç toplamakla geçiriyorlar gördüğüm kadarıyla… (Bir ara telefon edip hepsini teyakkuz haline getirip kaç dakikada İstanbul’da olacakları konusunda -zoraki- bir tatbikat yapmayı düşünmüş olsam da kendimi tuttum…)
– Evimiz hala “havada” topla topla, temizle temizle bitmiyor. Apartman görevlimiz her gün evden çıkan süper jumbo boy çöp torbalarına hiçbir şekilde anlam veremiyor muhtemelen… (“Amma attılar be kardeşim” diyordur muhtemelen)
– Bizimle birlikte geri sayıma başlayan çok arkadaşımız var, belki de en iyisi doğum sabahı belli merkezlerden otobüs kaldırmak… :P
– Ve evet, gecen gece yatmadan fark ettim ki, içinde şimdilik kızımız olmasa da yatmadan önce odasına uğrayıp yatağa bakıp öyle gitmek gibi otonom bir alışkanlık geliştirivermişim…

Bugün annemizin doğum günüydü… Bundan sonraki tüm doğum günlerinde “anne” olacak… “Kızı” olacak… İki tane “yengeç” olacaklar… (İtiraf ediyorum, kızımla birlikte gizli gizli alışverişe çıkıp annesine hediye aldığımızı da hayal ettim…)