Tag: doğum günü (page 1 of 2)

12!

04 Tem 2018 / / 0 Comments

Hayatın, zamanın ne hızlı geçtiğini anlamak için aslında bir blog tutmaya, düzenli ya da düzensiz aralıklarla bir şeyler yazmaya ve göz önünde tutmaya ihtiyaç yok muhakkak ki. Fotograf çekiyor olabilirsiniz; hatta cep telefonunuzdaki fotoğraf galerisini ara ara tarıyor olabilirsiniz, her şekilde kendinize zamanın nasıl hızlı aktığını gösterecek bir şeyler karşınıza çıkacaktır.

Hem bu dediklerimi yapıp hem de çocuklarınız olduğundaysa zamanın ne kadar hızlı geçtiğini bile anlamayacak kadar hızlı geçtiğini “fark ediyorsunuz”. Zor bir cümle oldu değil mi?

Bu beceriksiz giriş, benim 12. Defa yaşadığımı fark ettiğim 4 Temmuz ile ilgili. İlk 3-5 tanesini çok net hatırlıyorum. Sonrası zaman makinasıyla hızlandırılmış gibi. Tüm bu olanlar ne ara oldu hatırlamakta zorlandığım bir yerdeyim. 12 tane 4 Temmuz nasıl geçmiş gerçekten anlayamıyorum. Yazılarımı okuyan, sosyal medya hesaplarında tüm bu süreci takip eden onlarca yüzlerce kişi var. Aynı şekilde 10-12 sene önce Babaolmak.com vesilesiyle tanıştığım ve bazen bi’ selam ederek bazen sessizce takip ettiğim dostlar var ve her birini (ve varsa çocuğunu, çocuklarını) gördüğümde de aynı şaşkınlığı yazıyorum: Bunca yıl nasıl geçti yahu?

Kızıma –ve bir süredir oğluma- yazdıklarımı burada blog altında kayıt almaya devam etmek konusunda her zamanki kaygılarım aynı şekilde devam ediyor. Okuma yazma bilmezlerken çok daha kolaydı burada bir şeyler yazmak. Bugün artık kızım instagram’da ya da youtube’da paylaştıklarımı görüp bozulabiliyor ya da açık açık kaldırmamı isteyebiliyor. Dolayısıyla artık genelde izin alarak paylaşımda bulunuyorum. (En azından uğraşıyorum) Bu zor ve karışık hatta biraz karmaşık da bir konu ve belki ayrıca yazmaya çalışırım. Şimdilik çok da uzatmadan son bir kaç satırımı yazayım bu günle ilgili:

4 Temmuz 2007 sabahı tam da bu saatlerde (08.30 – 09.00) Okmeydanı Memorial’ın ameliyathanesindeydik. Ne olup bittiğini anlayamadan doktorumuz “henüz başlamadık, biraz sonra başlayacağım merak etmeyin” diye bizi kandırışının yaklaşık 3-4 saniye ardından Z’nin ilk sesini, ilk ağlayışını duymuş, hemşirenin “aa sapsarı bu” deyişiyle sarılık mı acaba diye düşünüp bir an kaygılanmıştım. Sonrasında silinip sarmalanıp bize doğru uzatıldığında nefes almayı unuttuğum anı hatırlıyorum. Sonrasında zaten Z. İle ikimiz dışarı çıkartılmıştık…

Gözümü açıp kapadığımda 4 Temmuz 2018 sabah 7.00, Z. Kendiliğinden uyanıp ranzasından gümbürtüyle atlayıp benim odama gelip koynuma giriyor koskocaman bir günaydın için. Yukarda yazdıklarımın hemen öncesini 12 sene önceki o sabahı anlatıyorum ona, bir süre sımsıkı sarılıyor bana… Sonra kalkıp koşturmasına başlıyor… Bugün onun günü, antreman programını o yazacak, sonra arkadaşlarını eve getirecek…

Yazıya başladığımdan beri Z’ye kısa bir 12.yıl mektubu yazayım diye uğraşıyorum yazının sonuna ama görünüşe göre beceremeyeceğim, içime sinmeyecek. Sanırım bu sene buradan değil, sadece ona vereceğim ya da yollayacağım şekilde yazacağım ona…

Şimdilik 12. Biliyorum göz açıp kapayana kadar niceleri geçecek.

İyi ki doğdun sarı kuşum!

Sekiz Yaş Bitti

16 Tem 2015 / / 1 Comment

Klişenin herhalde en büyüğü, yılların nasıl geçtiğinin anlaşılamadığına dair sözler. Hani yaşlandıkça daha da sık kullanılan cinsten. Bakıyorum da benim de gittikçe daha fazla sarf ettiğim sözler. İçinde sadece şaşkınlık değil belki biraz hüzün biraz da belli belirsiz serzeniş barındıran sözler. Dikkat ediyorum, yeni çocuğu olmuş insanlara verdiğim belki de tek “tecrübeli baba” tavsiyesi zamanın nasıl hızlı geçtiğini fark ettirmeye yönelik olanlar. Diyorum ki daha dün gibi kızımın doğumu ve ilk ayları… Hatta bu yıl artık sadece kızımın değil oğlumun doğumu ve ilk ayları da eklendi… Hepsi daha dün gibi.

Aslında bu bir doğum gün mektubu ama galiba içinde debelenmeye meyilli olduğum hüzünden kurtulup da mektup gibi mektup yazmayı beceremiyorum… Durun bir daha deneyeyim…

***

Kuşum; minik kuşum. Yılın en azından yarısında büyük bir heyecan ve sabırsızlıkla beklediğin bir Temmuz daha geldi. Bir yaş daha geride kaldı. Sekiz yaşını bitirdin. Her yılın çok acayip ve iddialı geçiyor elbet; bu yıl da öyle oldu. Koca bir kız olurken aynı zamanda “abla” oldun. Kız olmak, torun olmak, yeğen olmak gibi en kalıcısından yepyeni bir sıfatın daha oldu. Hem annen hem baban gibi senin de bir kardeşin var artık.

Çok büyük ve çok şahane bir şey bu ve çok zorlanmakla beraber dehşet bir şekilde de baş ettin abla olmakla. Daha da iyi olacak her şey ve dünyanın en tatlı kardeşinin dünyanın en tatlı ablası olacaksın gittikçe. Sadece görmüyorum; hissediyor, biliyorum da bunu.

Bu yılın diğer bir büyük olayı sanırım taşınmamız oldu. Annenle baban yılardır çok yakın otururlar ve en başta sen bu durumun konforunu sürerken artık aynı sitede hatta aynı semtte de oturmuyoruz ve bununla baş etmek kolay olmasa da üç ayın bitişiyle geriye dönüp baktığında sanırım bunu da atlattık beraberce.

Deden aramızdan ayrıldı. Sanıyorum ve umuyorum ki hep hatırlayacaksın dedeni. Çocuk gerçekçiliğinin nasıl bir şey olduğunu gösterdin bize, aynı zamanda ne kadar güçlü (ya da güçlü görünen) bir kız olduğunu da.

Elbette sadece bunlar değil. Son bir yılda pek çok şey oldu ama hepsini koy kenara sen bir yılı daha bitirdin. Sayende ben bir koca yıl daha ekledim “baba olmak” tecrübeme. Belki de her yıl olduğundan çok daha fazla şey öğrendim sayende. (Ve bir takım profesyonellerin de katkısını unutmamak lazım.)

Doğum günün için “göbeği açık tişört” isteyecek kadar büyüdün. Aldığımız iki göbeği açık tişörtün içinde de göbeğin açıkta kalamadı, o kadar da küçüksün hala.

Herhangi bir şey yapışını herhangi bir an seyrederken kendi kendime büyük şaşkınlıklar yaşamaya devam ediyorum. Gözlerim seni seyretse ya da sana bakıyor olsa da o sırada büyük bir şaşkınlığın içinde kaybolmuş oluyorum. Her bir gün hala büyük bir mucize daha yaşatıyor bana. Kocamansın; bizden olma ama bizden çok ötesin.

Şaşkınım.

İyi ki oldun. En zor yılın böyle olsun. Pastanı üflerken gözlerini kapatıp her ne dilek tuttuysan gerçekleşsin ve ben artık hiç istemesem de senin doğum gününün hemen ertesinde heyecanla beklemeye başladığın bir sonraki doğum günün hemen gelsin.

Z4T_20150704-15

 

Ayın Yirmi İkisinde Bir Dört Temmuz Mektubu

23 Tem 2013 / / 4 Comments

Liste yapmış bir yerinden başlamış yazarken sanıyorum ilk sırayı en önemli ve aslında bir termini olduğu için daha da önemli yazılar alabilir. Öyle ya hayatımın sanırım en önemli günü, bir dört temmuz daha geride kaldı. Yedinci dört temmuz bu.
Continue reading

Hislerime Tercüman… (Ya da Mutlu Yıllar İdil)

24 Şub 2012 / / 0 Comments

Bu günün ilk Facebook turunda fark ettim ki İdil’in doğum günü… Facebook sağ üstte günün doğumgünleri arasında hatrlatıverdi bana. Sağolsun. Benim gibi doğum günü özürlü biri için son derece işe yarıyor ne yalan söyleyeyim. 15 Gün kadar önce Cengiz’le baba olmak üzerine muhabbet etmiştik -ki yıllardır da ilk kez görüştük Cengiz’le- o sırada İdil’in de Zeynep’in de kulağı bol bol çınlamıştı. Cengiz ve İdil’i ilk tanıdığımda İdil ilkokula başlamak üzereydi. Yıl demek ki 2000 (Vay be 12 yıl önce) Vosvos.net ailesinin en faal olduğu yıllar. Ve o yıllar ki dehşet dostlar kazandırdılar bana… (Konuyu dağıtmayayım)
Continue reading

Dört Yaş Bitti!

04 Tem 2011 / / 7 Comments

Minik, minicik kuşum bir yaşını daha doldurdu bugün. Hızla büyümek istediği yaşların en basında… (Bilmiyor yıllar sonra da tam tersine heves edeceğini) Sadece bugün üç pasta kesti, dünküyle dört oldu, keyfine diyecek yok…

Baba ise tüm misafirleri yolcu ettikten sonra taze bir çay demleyip geleneksel (!) yaşgünü mektubunu yazmaya soyundu. dün gece de sabahın ilk saatlerinde denemişti aynı şeyi ama sonuc başarılı degildi. şimdi Z. yan odada uyurken daha kolay olur belki de…

Bazen durup da baktığımda (özellikle de bu aralar) son yıllarda bir arpa boyu yol gitmemişim hissi uyanıyor. Bu histen en hizli şekilde uzaklaştığım an ise bir metreyi gecen boyuyla arpa gibi sapsarı saçları ve ışıldayan, soru soran gözleriyle Z.yi hatırladığım anlar oluyor…

* * *

Kuşum… Bir koca yılı daha arkanda bıraktın… Fark etmesen de şimdiye kadarki en zor yıldı bu belki de… Kocccaman bir kız hatta bir abla oldun bu yıl… Ne kadar büyüdüğünü kanıtladın bize birkaç kez… Bir gün, birdenbire anneyle babanın artık aynı evde yaşamayacaklarını öğrendiğinde de sonrasında da kocamandın… O kadar çabuk anladın ve kabul ettin ki her şeyi… Şaşkınlık oldu sonu… Hiç çaktırmadan idare ettin durumu… Anne ve babanın tüm bencilliklerinin hem kurbanı hem de ürünü oldun… Hiç beklemediğimiz kadar anlayışlı, bir o kadar da destekleyici ve yardımcı oldun…

Artık birbirine çok yakın iki evin var. Pek çok kisi bizden once senden öğrendi bunu… Çoğumuzdan daha güzel anladın ve kabul ettin bu durumu. Bizse bunun senin yaşamının yıllar yıllar sonrasına nasıl etki edeceğini bilemez ama her şeyden cok merak ederek belki de hayatımızın en cesur kararlarından birini uygulamaya başladık.

Dört yaşını bitirmiş kocaman bir abla olsan da konuşamadığımız neler neler var. Bil ki baban son zamanlarda en cok senle dertleşir, dertleşmediğinde de yıllar sonra öyle bir günün hayalini kurar oldu son zamanlarda.

En değişmez sıfatı, en gurur duyduğu ve belki de en cok çabaladığu “baba” sıfatını hediye edeli dört koca yıl oldu babana. Ve baban bunun için sana o kadar içten, o kadar içinden teşekkür ediyor ki duyulur ya da görünür olmaktan çıkıyor bu teşekkür… Ama sen onun gözlerinin ta içine baktığında ya da sarılıp yüzünü boynuna gömdüğünde anlıyor ki teşekkürü doğru yere ulaşmış…

İyi ki doğdun kuşun… Bir arpa boyundan cok daha uzağa gittiğimin, gittiğimizin en somut kanıtı oldun, hep de olacaksın…

Koskoca ve her zamankinden cok daha uzun bir yil arkada kaldı… Sadece sen değil biz de çok büyüdük bu yıl. Ne cok şey öğrendik…

İyi ki doğdun kuşum!

Older posts

© 2024 Baba Olmak

Theme by Anders Noren — Up ↑