Favori yazarlarımdan (köşe yazarlarımdan) (ve favori radyocularımdan) Ayça şen kişisi geçen haftaki yazısında babalara pek güzel “geçirmişti”. (Yazarken gaze gelişi, hırs doluşu, okurken gözlerimin önüne geldi gerçekyen de…)Â Yazının tamamını tıklayıp şuraya, gider okursunuz diye düşünerek ben sadece bir kısmını alıntılıyorum aşağıya.
Denizde ve havuzda dikkat ettim, okula henüz başlamamış, Memo yaşındaki çocuklar oynuyor ve yanlarında da sadece anneleri var. Birkaçıyla sohbet etme imkÇ¢nımız oldu, onlar da çalışıyorlarmış ve yıllık izinleri için gelmişler. Babalar yok ortada. Çocuğa bütün gün anneler bakıyor ama tatili babalar yapıyor; ikisi de çalıştığı halde. Bu annelerin tercihi değildir, sanmıyorum. Çünkü kaç ailede kavga gördüysem, hepsi ‘şu çocukla biraz ilgilen’ başlıklı hepsi. Böyle bir sistem geliştirilmiş: ‘Babalar sıkılır.’ Geçenlerde bir kız arkadaşıma evlenmeyi düşündüğü çocuk “Çocuk yaparsak bütün gün ilgileneceğimi sanma. Babalar sıkılır, erkeklerin doğasında yok bu” demiş. Bu erkeklerin doğası neymiş, anlamış değilim. Doğada da durum böyleymiş; erkek aslan avlanmaya gidermiş, anne de bebeklere bakarmış. Hele bir de böyle doğadan moğadan aptal aptal örnekler vermiyorlar mı… Hepsi aslan olmuş anasını satayım; daha sırtlan olanına rastlamadım. Ayrıyeten dişi aslanlar gider avlanır, önce erkek aslanı doyurur (o da hazır avı ökkküz gibi yer). Neymiş, yeleleri varmış; sonra da garibim kadıncağız yavruları doyurur.
Babalar sıkılırmış! E, anneler de çalışıyor? Aynı saatlerde evden çıkılıyor, çalışılıp aynı saatlerde eve dönülüyor. Babalar babayı sıkılıyor, onlar düpedüz üşeniyor. Çünkü sıkılmak bir efor sonucu oluşur, bir sürecin sonunda sıkılabilirsin. Yanaklardan iş almak, öpmek, ısırmak, iki kel boğuşmak filan, babalar bütün olayı bu sanıyor. Polaroid güreşler, çocukların soru ve sohbetlerine abartılı ve dinlemeden verilen cevaplar, ‘Bir an önce bitse de çocuğu anaya dayasak’ alt metinli görev tamamlamalar, kavgalarda ‘Ben baba olarak görevlerimi yerine getiriyorum, sen kendine bak, çocuğu azarlamaktan, ağzına yemekleri tıkmaktan başka ne annelik yapıyorsun ki!’ diye bas bas bağırmak için hepsi. Çocuk bunu yemiyor tabii. Kendinizden düşünün; çocukken sizinle ilgileneni, sizi seveni anlamaz mıydınız? Çocukluk riyakÇ¢rlığından ötürü çocuk bunu yermiş gibi yapıp size ilgi gösterse de yemiyorlar. Çocuk kendisiyle ilgileneni, seveni yakinen biliyor. İnsan sevilip sevilmediğini anlamaz mı ya!
Yukarıda bahsi geçen “babalar” yadsınamayacak kadar çok elbetteki çevremizde… Biz öyle olmayacağız değil mi?… (Değil miiiii???)
Bir cevap yazın