Kardeş Meselesi

Ne zamandır Z.nin sözlerini paylaşamıyorum. Çünkü artık birer kelime ya da cümle değil oldukça uzun diyaloglar halinde akıp gidiyor inciler. Bir yere yazma fırsatı olamadığı gibi kısa süre içinde de üzerine yenileri geliyor, eskiler uçuveriyor…

Geçtiğimiz hafta sonu, yoğun bir cumartesi gününün ardından arbadayız baba-kız, yorgun argın eve doğru gidiyoruz…

Ertesi sabah Z. nin okuldan bir arkadaşı, ailesiyle kahvaltıya bize gelecek. (Bize derken, annesinin evine davetliler, sabah kalkınca biz de anneye gideceğiz ve “biz” olacağız)

Gelen arkadaşlarımızın yakın zamanda bir çocuğu daha olacak ve bu hamilelik durumunu bilen Z., ertesi sabahla ilgili sohbette konuyu “kardeş” meselesine getiriyor… (Bu aralar favori konuları arasında zaten bu kardeş meselesi)

Z: Yarın Barış’lar geliyor ya… Anneme söyleyeyim de Barış’ın annesinden öğrensin nasıl kardeş yapıldığını. Siz de yapın…

Baba: Ama tatlım, tek başına annelerin yapabileceği bir şey değil kardeş yapmak…

Z: Tamam o zaman… Birlikte gidersiniz… (Nerden alındığını öğrenip birlikte gidip alıp geleceğiz herhalde)

Baba: Ama bir tanem; benim bildiğim kadarıyla (biraz kaçak mı oynamışım ne) kardeş yapmak için anne ve babaların aynı evde yaşıyor olması, hatta hatta aynı yatakta yatmaları gerekiyor… Biz anneyle birlikte yaşamıyoruz ya artık…

…uzun bir sessizlik…

Z: Yaa… Biliyorum… Şaka yapıyorsun sen bana…

Sohbet biraz daha sürdü… Benim ciddi olduğuma inanmadı Z… Ben de sanıyorum tam topu taca atarak “yarın anneye de sorarız o zaman” diyecekken Z. yolda uyuyakaldı…