Bir 3 Yaş Mektubu

Kuşum, minik kuşum…
Seni bir sabah vakti soğuk bir ameliyathanede kollarıma alışım ve o an nefes almayı unutuşumun, gözlerimin doluşunun ve “hoşgeldin” deyişimin üzerinden tam üç yıl geçti. O gün inanmaya başladığım “mucize” kavramına, o günden beri her gün şahit oluyorum. Bizim küçük mucizemizsin… Her gün…

Bugünlerde annenle en sık söylediğimiz şey “ne kadar büyüdü değil mi?” O kadar büyüdün ki… Minicik bir tıfılken, bebekken; göz açıp kapayana kadar “çocuk” oldun… 3 yaşını bitirmiş bir çocuksun artık. Sana kalırsa “abla oldun” (Ve yine sana kalsa hemen içinde bir bebek büyütmek ve annelik yapmak istiyorsun)

Bir yandan da sanki hep bu boyda, bu yaştaymışsın gibi. O ilk günler, ilk bakışların, o kilo alamadığın ilk bir ayın, ilk el tutuşların, gazların, ilk emeklemen, ilk adımların, ilk katı gıdaların, ilk gülümsemen, bir kitapçıdaki -gözlerimizin dolmasına sebep olan- ilk kahkahaların o kadar uzak geliyor ki… Hepsi fotograflarda, defterlerde, minik notlarda ya da bu blogun dijital satırlarında var ne mutlu ki…

Kendine güvenen, istediğini yapan, çok aklı başında bir birey olmaya doğru gidiyorsun. (Hatta biraz fazla özgüven sahibisin sanki; inatçısın da annen gibi de baban gibi de) Sanırım her çocuk gibi inanılmaz bir potansiyelin var… Ve biz, bazen o potansiyelin hakkını verememek kaygısını taşıyoruz ebeveynlerin olarak. Biraz da o yüzden bu aralar eğitiminle ilgili kararlar alıyor, bir şeyler yapmaya, doğru bir şeyler yapmaya uğraşıyoruz.

Öğreniyorsun… Her şeyi, inanılmaz bir çabuklukla, bazen çaktırmadan, bazen ısrar ederek, hızla öğreniyorsun… Uyguluyorsun… Böyle zamanlarda çaktırmadan seni seyretmenin nasıl bir keyif, nasıl bir zevk verdiğini anlatmam mümkün değil. (Belki çok saçma gelecek ama seni kendi başına giyinirken seyretmek bile her seferinde o kadar heyecanlandırıyor ki beni… Aynı şekilde çatal bıçak kullanman, Cd player’a CD yerleştirmen, ikinci basamaktan zıplayarak aşağı inmen ve gözünün üçüncüden atlamakta oluşu, kaydıraklara tersten tırmanman ve “ablalar gibi” yatarak kayman, hiç tanımadığın insanlarla iletişim kurman…) Büyüdün minik kuşum… Takip edilmesi çok zor şekilde büyüyorsun… Doğum günün şerefine yatağını söküp büyüttük ve artık kocaman bir yatakta yatacaksın…”Abla yatağında” (Bir süredir işlediğimiz; “artık geceleri yanında biz olmadan kendi başına gidip yatacaksın” mevzuu işe yarayacak mı göreceğiz bakalım)

İki kişiyken üç ettin bizi, içimizden çıktın, içimizden biri oldun… Minicik bir şeyken “üçüncü” oldun… Hele de artık,kendi seçimleri, tercihleri, kararları, tarzı, inatları olan bir üçüncü oldun. (Annenle diğer bir sık söylemimiz “iyi ki yapmışız bunu yahu” ve “ne güzel yapmışız yahu”) Herkesin yavrusu gibi, sen de bizim için “dehşet” bir şeysin…

Sayende anne-baba olmayı öğrendiğimiz, kendi anne-babalarımızı gittikçe daha iyi anladığımız (yolun ne kadar başında olursak olalım) minik kuşum… Her heyecanın bizim için kat kat daha büyük heyecanlara dönüşüyor, mutluluktan gözlerin parladığında “hayatta daha ötesi yok ki” dedirtiyorsun bize… Mutlu bir çocuksun ve bizi de mutlu insanlara dönüştürüyorsun… Sonraki yıllarını hayal etmek de şu anını seyretmek kadar heyecan verici bu arada…

İyi ki varsın kuşum, iyi ki hayatımızdasın… Annenle yaptığımız en güzel “şey”sin… Hem ikimizsin, hem ikimizdensin hem de çok daha fazlasısın…

İyi ki doğdun minik kuşum…