Salak Bir Sevinç…

Teorik olarak, kızımız artık yavaş yavaş dışarıdan gelen sesleri duyuyor. (Bu arada o minik kulaklar için içerde de yeterince gürültü olduğu bir gerçek. Annesinin mide, bağırsak sesleri, kan akışı, kalp atışı sesi bile aslında çok yüksek duyuluyor içerde) Hatta bir iki hafta içinde müzik dinleyebilir olacak. Hatta hatta babasının sesini dinleye dinleye, doğumdan sonra tanıyabilecek hale gelecek… (Göreceğiz)

Bugün biraz biraz konuşmaya başladım kendisiyle. şimdilik oldukça garip geliyor. En nihayetinde konuştuğum şey, dışardan bakıldığında bildiğin göbek. Deniz’in göbeği işte. Sanırım gittikçe alışıp kendi kendimi yadırgamaz hale geleceğim.

Ası l anlatacağım o ki, bu sabah kendisiyle ilk konuşmam esnasında, “Hadi kızım, babaya bir tekme at da annenin göbeği üşümeden kapayalım” der demez bir tekme atmış olması, bende açıkçası salakça bir sevinç yarattı. Elbette ki beni anlamadığını, duymadığını, hatta bi’ yerlerde ufacık tefecik tekmeleriyle bu kadar mutlu olan bir herif olduğunu, bu herifin bizzat babası olduğunu filan bilmiyor kendisi. Yine de salakça bir mutluluğa engel değil bunları bilmeden tekmeler savurması değil mi…

Aynı yeni numaramızı akşamüstü de denedik. “Hadi kızım benim, bir tekme at babaya” dediğimde yine tekmeledi. (Sağolsun) Dolayısıyla, tahminimce biraz daha çalışmayla eşe dosta sunulabilecek bir “show”umuz olabilir yakında…

(Tekmeler gittikçe sertleşiyor… Okuduğum kadarıyla kemikleri de gittikçe sertleşiyor bu haftalarda, üstelik cüssesi de büyüyor ve bulunduğu yer gittikçe dar gelmeye de başlayacak ilerleyen haftalarda. Dolayısıyla sert tekmeler giderek artacak. Ne güzel.)